բուբուբունկաշունկա

Տակ, ինչպես էսօր պարզեզի ունեմ 6 քննության փոխարեն 5 քննություն, perlը փաստորեն քննություն չէ: Քչից շատից լավա, 5 քննություններն էլ իրար հետևից են` մեկ շաբաթվա մեջ: Սկսվում են հոկտեմբերի 25-ին ավարտվում 29-ին: Դժոխային շաբաթա սպասվում, ավելի շուտ արդեն սկսվելա, հանուն Բունիաթյանի գրողի տարած կիսահաղորդչային սարքերից, մնացածի տակից դուրս գալ հնարավորա: Բունիաթյանի առարկան վատ չի, ինքն էլ մռութա, ուղղակի նյութը ահավոր շատա ու բարդ, պետքա սկսել հիմիկվանից պարապել: Ով կմտածեր, որ ես քննությանը պարապում եմ 2 օրից ավել, միշտ մաքսիմում պարապել եմ 3 օր, իսկ հիմա երկու` շաբաթ հեչի պես մի 8 օր: Դե կարծում եմ բավական է 2 բարդոտ գիրք հասկանալու համար ու ձեռի հետ էն մնացածը պարապել: Պարզվեց նաև, որ թվային ինտեգրալ սխեմաների կուրսայինը գիգաբարդոտա, պետքա աշխատենք սինի ծրագրերով, որոնց չենք էլ կարգին տիրապետում, իբր թե պիտի սովորեցնեն, էն էլ սովորեցնողը էնքան արագա խոսում, մինչև հասկանում ես ինչ էր ուզում ասեր, դասի կեսը պրավալա գնում: Իրականում ամեն ինչ էդքան վատ չէ սինում, բարձր կուրսեցիները ցանկացած հարցում օգնում են, դասախոսները կարգին բացատրում են, ուղղակի մի բան էն չէ: Ժամանակը ինչ-որ չի բավարարում, օրինակ էսօր 8-ին եկել եմ տուն ու դեռ ոչ մի բան չեմ արել,վ պրիցիպի պետքա շուտ հասնեի` 7-ին, ուղղակի մի բան կար xerox անելու, ես ու Սոնը մտածեցինք սինի մասերում անեինք, դա ամենասխալ որոշումներ, ահագին քայլեցինք, մի տեղ գտանք, էն էլ մենակ անձնագրի xerox էր անում, հետո մի տեղ ասեց` տուն գնալու ճանապարհին էր, ասեցինք լավ գնանք, մինչև գտանք, ներս մտանք, արդեն ուզումա սկսի ու մեկ էլ հոպ պարզեցինք էջը 20 դրամով են անում, դե մեր նման քցիբները նման բան չէին անի, ինչա նշանակում կրկնակի թանկ? անմիջապես հետ ուզեցինք մեր թղթերը ու իրենց խորհուրդ տվեցինք, որ էժանացնեն: Ճանապարհին ևս մի տեղ գտնաք, ներս ենք մտնում երկու տղաներ են, դե արդեն ապահովության համար հարցրեցի " Դուք ինչքանով եք xerox անում? " պատասխանես "20".." էջը 20?" ... "Չէ երկու էջը"..." Հա, այսինքն էջը 10"..." Չէ, մեկ էջ ու հետևը 20".."Դե էտ եմ ասում էլի, մեկ էջը 10, մեկ թերթը 20".." Չէ, երկու էջը 20, եթե ուզում ես կարաս 40 տաս", ես արդեն խոսում եմ ներվայնացած "Հիմա 10, թե 20? կարգին ասեք, եթե 20 չեմ ուզում, եթե 10 արագացրեք , ժամանակ չունեմ"..."10,10 տվեք", տալիս եմ, ասում եմ, որ 2 օրինակ անի, ասումա " Այսինքն ամեն էջից 2 հատ"..." Հա դե, էդ ամբողջը 2 օրինակով"..." Ուզում ես ասես, ամեն էջից 2 հատ անեմ"..." Բլին, էդքան բարդա հասկանալ, որ էդ ամբողջ նյութը 2 օրինակ արեք, այսինքն, ամեն էջից երկու հատ, այսինքն ամեն թերթից երկու հատ"..."Հա լավ, քուրիկ ջան կատակ ենք անում"..."Խնդրում եմ ինձ տվեք իմ թղթերը, շնորհակալություն սկրեպները հանելու համար, տվեք"..."Հիմա ինչ, չանեմ?"..."Չէ, տվեք, խնդրում եմ"...: Ներվախախտ էի եղել, խորհուրդ եմ տալիս 3-րդ մասում պատճե մի արեք: Ու առհասարակ էսօր մի մոտ բառից բուն իմաստով դեբիլ քյարթերի հետ գլուխ դնելու օր էր, էս հերիք չէր, սրանից առաջ էլ մեր խմբի մեգաքյարթին բացատրում էի, որ ինքը չի կարա իր կարծիքը ինձ պարտադրի ու եթե ինքը ուզումա, որ Բունիաթյանի քննությունը լինի վերջում, իսկ մեծամասնությունը, այդ թվում և ես սկզբում, ինքը չի կարա իր էշը տանի առաջ: Դրա խոսելու ձևը, ես ահավոր ներվայնանում եմ, որ խոսելուց իմ աչքերի մեջ չեն նայում, իսկ էդ ախմախը քիչ չէ իմ հետ խոսումա վերջին փողոցային ժառգոնով, ձեռքով, ոտքով մի հատ էլ աչքերիս մեջ չի նայում ու աչքերը նարկոշի նման աջ ու ձախա պտտացնում: Հիմա ես բավական հանգիստ իրեն բացատրում եմ քննություն նշանակելու իմ տեսակետը, ինքը ինձ սխալա հանում, խոսումա հավանականությունից, հետն էլ սխալ, հիմա էլ դրած բացատրում եմ, որ ինքը հավանականության տեսության հետ ծանոթ չէ ու առհասարակ ինձ չի կարող համոզել, որ ես համաձայնվեմ իր հետ: Շատ չերկարացնեմ, ի վերջո դասախոսը ինքը նշանակեց օր, բավական անհաջող ու լրիվ մի երկու ախմախի պատճառով:

Արդեն 11-նա, չեմ էլ կարողանում կենտրոնանամ, հոգնած եմ, որոշեցի էսօր հանգստանալ, իսկ վաղը մի քանի գնումներ ունեմ, հետո գալիս եմ ու ինձ նվիրում եմ Բունիաթյանին, շաբաթ օրն էլ, կիրակի օրն էլ, չնայած շաբաթ պետքա գնամ սին էն մյուս կուրսայինի համար: 

Էխ, կիրակի ինձ կանչել էին հարբելու, երևի չգնամ, երևիս որնա չեմ գնա, անկախ միջանկյալների արդյունքից հոկտեմբերի 29-ին պետքա մի լավ հարբել: Պետքա պարապել ու ստանալ, առաջին միջանկյալները հեշտ են, պետքա, պետքա / ինձ համոզում եմ էլի / : Ինձ հաջողություն էս երկու շաբաթը, դեռ պարապելու պլան պիտի մշակեմ:

Կեցցե առողջ ապրելակերպը!!!

 Այսօր դասերը ավարտեցինք բավական շուտ, հաշվի առնելով, որ ազատ լսարաններ չկային որոշեցինք գալ տուն ու դասերով զբաղվել:Դուրս եկանք ու հրաշք աշնանային եղանակ էր, սիրում եմ  անձրևից թացացած խոտերի ու ասֆալտի հոտը ու առհասարակ անձրև: Ինչևէ, առաջարկեցի Սոնին, որ ոտքով տուն գնանք, բացի այդ երկար ժամանակ կարգին չենք խոսացել, իսկ լիքը խոսելու բան ունեինք: Արշակունյանց 41 սկսեցինք քայլել Ա1 թաղամաս: 5 րոպե քայլելուց հետո սկսվեց բավական ուժեղ անձրև: Դե ես սիրում եմ մնալ անձրևի տակ, չնայած սա առաջին դեպքն էր, որ այդքան երկար մնացել եմ: Մտածեցինք տրանսպորտից օգտվենք, թե ոտքով? իհարկե մեր նման զբաղված մարդիկ որոշեցին ոտքով գնալ, ի վերջո կար 100+100 դրամի խնայողության հեռանկար: Հանգիստ զբոսնելով քայլում էինք, երբ մի քիչ անձրևը կտրվեց, հոդդոգ գնեցինք ու նորից սկսեց կատաղի անձրև գալ, ինչը ավելի ռոմանտիկ դարձրեց մեր զբոսանքը: Երբ արդեն հասել էինք 3-րդ մասավերջյան ինչ-որ վայրեր անձրևը ավելի ուժեղացավ ու ի վերջո որոշեցինք մտնել առաջին պատահած խանութ, մի քիչ խոսեցինք, հոդդոգները կերանք ու նորից դուրս եկանք: Ինչ խոսք հավես էր: Եթե հաշվի չառնենք հետևյալ հանգամանքները:

Հասնում ենք նորաբաց Երևան սիթիի մոտ ու մի մեծ գետ հենց փողոցի մեջտեղում, հետ ենք դառնում, ոչ մի տեղով հնարավոր չէ անցնել առանց մի լավ թրջվելու: Ման ենք գալիս մի հարմար տեղ, երկուսս էլ չենք ուզում, որ մեր ոտքերը ևս թրջվի, թե չէ բարձր ջերմության տակ պարկելը անխուսափելի կլիներ: Բայց ինչպես ասում են, չկա չարիք առանց բարիք, գտնում ենք մասամբ նորմալ տեղ ու թռնում, ես բնականաբար ուղիղ ջրի մեջ, հաշվի առնելով, որ քվազիկեդերս շորից են, արդեն մասամբ ոտքերս ջուր եղան, Սոնան էլ իհարկե: Որոշում ենք մտնել նորաբաց սիթի: Լավիկն էր: Երբ դուրս եկանք անձրևը ուժեղացել էր: Ճանապարհին ընկած փուչիկները փայթեցնում էինք ու ամենահավեսը էն էր, որ այդ տարածքի մեքենաներից մի քանիսի ազդանշանները միանում էին: Զբոսնելով հասանք Երևանյան լճի մոտ, մոտավորապես այն տեղը, որտեղ շատ հաճախ կանգնում են մոտական վայրերի մարմնավաճառները))) Այսօր ոչ ոք չկար բացի մեզանից :D Մեր համար կարելիա ասել փողոցի մեջտեղով քայլում ենք, քանի որ մայթերը լրիվ ցեղ էին, իսկ մայթին հարող տարածքներով առու էր անցնում: Դե մեր համար խոսալով, ծիծաղելով, պարելով, թռվռալով գնում ենք ու մի քանի մեքենաներ մեր մոտով անցնելիս դանդաղեցնում ենք ընթացքը, լուսամուտը իջեցնում, առաջարկում տանել: Սոնան սկսումա արագ քայլել, իսկ ես ծիծաղից մեռել էի, հետո պոտենցիալ կլիենտները շատացան, ինչի հետևանքով ես էլ սկսեցի արագ քայլել, որ ինչքան հնարավորա շուտ դուրս գանք կամուրջի տակից: Հիմա փորձում ենք անցնել, ամեն քայլից ավելի ու ավելի ենք մտնում ցեխերի մեջ, ես հազիվ եմ իմ կոշիկները դուրս հանում, Սոնան հազիվ իրեն պահումա, որ չընկնի , իսկ մեքենաներից, որոնք կանգնած էին պրոպկայի պատճառով, մարդիկ ուշադիր մեզ են զննում ու ծիծաղում, որ մենք գոռում ենք ու ավելի ու ավելի շատ ենք խռվում ցեխերի մեջ, որոշները գոռում են ու առաջարկում են մեզ տանել, բայց մենք իսկական ԻՍՆ-ներ ենք ու երբեք դժվար պահին տղամարդկանց չենք դիմի ու այո', մենք մտածում ենք ու որոշում ենք հետ դառնալ նույն ճանապարհով ու քանի որ արդեն լրիվ ցեխ էինք արդեն առանց գոռալու, հանգիստ, մենակ ահավոր բարձր ծիծաղելով` մխրճվելով ցեխաջրերի ու եսիմ ինչերի մեջ դուրս ենք գալիս մոստի տակից ու քայլում դեպի Ամերիկայի դեսպանատան ճանապարհով / իմ առաջարկով/ : Հազիվ դուրս ենք գալիս, կանգնում եմ մայթանման մի տեղ, դիմացս մի մեծ ցեխաջրափոս, Սոնան մի քիչ հեռվում էր ու ման էր գալիս տեղից դուրս գալու ճանապարհ ու հանկարծ էդ մասով անցնումա մի մեծ մեքենա բավական մեծ արագությամբ ու հայհայ Շուշան ջան, երևի ամբողջ ջրափոսի ջուրը լցնումա իմ վրա, ես էլ փոխանակ վազեմ, գոռում եմ ու հայհոյում ու կես ջուրն էլ լցվեց բերանիս մեջ: Դե չասեմ, որ Սոնան գետնին էր ընկել ծիծաղելուց, վ պրինցիպի ես էլ)) Դե պատկերացրեք, մենք լրիվ ցեխ ենք ման ենք գալիս հարմար ջրափոս, որ կոշիկներս գոնե մաքրենք ու էվրիկա! գտնում ենք հրաշք խոտեր: Էդ ինչ լավ խոտեր էին, նենց մաքրեցին մեր կոշիկներից ցեխերը: Մենք որոշեցինք մեր շորերը դրանից հետո այդ մասում լվանալ, ախր շատ լավ խոտեր էին: Լավ, մաքրվելուց հետո, սկսեցինք այդ անձրևին քայլել: Սոնան առաջարկեց միանգամից անցնել փողոցը ու գնալ կանգառ, սկզբում համաձայնվեցի, բայց երբ փորձեցինք անցնել, ես հետ գնացի, նախ անցում չկար, հետո էլ մեքենաները արագ էին վարում: Առաջարկեցի մեկ կանգառ վերև գնալ, հիշում էի, որ դեսպանատան մոտը պետք էր անցում լիներ: Սկսեցինք քայլել, քայլում, քայլում ենք տեղ չենք հասնում, հետո նկատեցի, որ մինչև դեսպանատուն ահագին կա: Դե Սոնան լինելով հոգով բռնկոտ, ինձ մեղադրեց ոչ ռացիոնալ լուծման համար ու մենք որոշեցինք խախտում անել ու անցնել փողոցը: Բոլոր մեքենաներին կանգնեցնելով ու վազելով անցանք ճանապարհի մի մասը ու հայտնաբերեցինք, որ մյուս մասում իսկական գետա հոսում: Սոնան անցավ ինձ ծեծելու պրոցեսին, դե ինչ պիտի անեինք, կանգնել էինք ու մտածում էինք, այդ ընթացքում մեզ մի քանի անգամ առաջարկեցին տուն հասցնել ու որոշներին հետաքրքիր էր, թե մենք ուր ենք գնում, ես պատասխանում էի, որ տուն ենք գնում: Սոնան ինչպես միշտ առաջարկեց հանճարեղ լուծում " Ա դե, մեկա թրջված ենք, վերջ, թքաց, անցնում ենք " : Գոռալով ու վազելով անցանք ու չգիտես ինչի ես մինչև գոտկատեղս թրջվեցի, իսկ Սոնը մինչև ծնկները: Այդ մի փուլն էլ անցանք ու սկսեցինք քայլել դեպի այն կանգառը, որը նախապես Սոնը առաջարկում էր, դե երևի պատկերացնում եք, թե Սոնան էդ ընթացքում քանի անգամ ինձ մեղադրեց ոչռացիոնալության մեջ: Հա բա վերջը ինչպես միշտ նման իրավիճակներում ես միշտ շուշանիկելու ցանկություն եմ ունենում, իսկ այս անգամ ևս բացառություն չէր ու Սոնի ոտքերը էլի ցեխ էին ու ինքը նորից ինձ նման ստոր առաջարկով դիմում էր:

Ինչևէ հասանք կանգառ, նստեցինք, ավելի շուտ խցկվեցինք ու եկանք տուն` չխնայելով այդքան ցանկալի 100 դրամը: Երթուղայինի բոլոր մարդիկ ուշադիր ու խխճահարությամբ լի հայացքով մեզ էին նայում, մեր ցեխոտ վիճակներին: Ինչևէ, հավես էր, վիդոները հետո կնայենք`  կհիշենք մեր ջահել կյանքը :D:D