Էսօր էնքան տարօրինակ երազներ եմ տեսել, մեկը մեկից անսպասելի...մեկ տատիկենց տանն ենք` Մարտունիում, ես ու Լևոնը գնացել ենք, իբրև թե ծանոթանալու համար, բայց տենց էլ իրենք չիմացան թե ովա Լևոնը:Բոլորը խոսում էին, թե ինչիա եկել էս տղան, ինչա ուզում?ու ոչ ոք կոնկրետ բարձրաձայն չէր հարցնում: Նստած էինք սեղանի շուրջ, ինչքան հարազատ գիտեմ համարյա տեղ էին, իմ կողքը նստած էր մի մերկ կին, որը հա ուզում էր ուտել, բայց ոչ ոք իրեն ուտելու բան չէր տալիս, պոկում էր իր մարմնից ինչ-որ մասեր ու ուտում էր:Ես գոռում եմ, բոլորին ասում եմ ուտելու բան տվեք ու հանկարծ լրիվ ուրիշ մարդիկ են նստած, լրիվ անծանոթ, մենակ Լևոնն էր ծանոթ: Իրենք ասում են, որ էդ կինը շատ էլ կուշտ է ու ամեն ինչ էլ ունի ուտելու, նայում եմ, տեսնում եմ կնոջ առաջ կարտոֆիլ է ու ինքը ձեռի հետ ուտումա: Հետո հիշում եմ ինձ մարշուտկայի մեջ նստած, առանց շալվար, առանց ներքնազգեստ, չեմ հասկանում ուր են իմ շորերը, կոշիկներս չկան, վերև կանգնած է մի աղջիկ, ուոււոո, գրողի դրան տաներ, ինչ դեմք ուներ, հիմա որ հիշում եմ սարսափում եմ, ահավոր տարօրինակ, ես նման արտաքինով, նման աչքերով ու նման չար էակի երբեք չէի տեսել, նայում եմ այդ աղջկան կամ տղային, չէի կողմնորոշվում ինչ սեռի է, ու վերևի հագուստներովս փորձում եմ ծածկել մարմնիս մերկ մասերը, կարծես թե ամեն ինչ ստացվում էր, հետո պետք է կանգառում իջնեի, երբ մի մարդ, որը կողքս էր նստած, ավելի շուտ հարևան աթոռին, բարի դեմքով նայում է ինձ ու տալիս իմ կոշիկը ու ցույց տալիս, որ հաջորդն էլ ես ունեմ, ես նկատում եմ, որ ոտաբոբիկ չեմ ուղղակի շատ խորն էր դրած, չէի նկատել: Գումարը տալիս եմ իջնում եմ ու քայլում եմ մանկական երկաթուղու թունելով, մտքով պետք է գնայի պապիկնենց տուն, որտեղ Լևոնն էր, բայց արագ ուզում էի տուն հասնել, որ փոխվեմ: Հետո արագ տեղափոխվում եմ պապիկենց տուն, հոպարս ինձ խնդրում էր խաղող բերել Երևանից, երբ Նոր Տարուն գնամ իրենց մոտ, հոպարիս կինը համարն էր իմ ուզում ու անընդհատ հարցեր էր տալիս, հետո ներսա մտնում պապիկը, ես վազում եմ իր գիրկը, ահավոր ուժեղ գրկում եմ, ինքը ինձ օդա բարձրացնում, ես գոռում եմ, ասում եմ " Պապ , ծանր եմ, ներքև իջեցրու", ինքը ինձ շատ զգուշ ներքևա իջեցնում, հետո նորիցա վերև բարձրացնում: Լևոնը պատի տակ կանգնած էր, ոչինչ չէր խոսում, ուղղակի նայում էր: Հետո պապիկը իր մոտա կանչում հոպարին ու նորից հարցերա տալիս թե ովա իրականում Լևենը, հոպարն էլ բա թե Շուշի ծանոթներիցա Զաքարենց տաննա մնում, ինչ-որ գործերովա: Հետո հիշում եմ մեծ սեղան, լիքը անծանոթ դեմքեր, չեմ հիշում Լևոնը կար թե չէ, ես հասնում եմ էն ժամանակ երբ արդեն իրենք ահագին նստել են ու զրուցել, ես տեսնում եմ գինի ու սկսում եմ խմել, զգում եմ արդեն հարբ եմ, ինչ-որ աղջիկ, որ կողքս էր, միշտ ինձ մատնացույց էր անում, թե հերիք խմես, նայիր աչքերիս, ախր դու հարբ ես...ինչ-որ խոսակցություններ էին, ոչ մի բան չեմ հիշում....

Տարօրինակ կարգավիճակա, երբ ուզում եմ խոսել ոչ ոք չկա, երբ չեմ ուզում խոսել բոլորը կան, բայց երբ իսկապես ունես կարիք, չկա ոչինչ...տեսնես ես զոհաբերել գիտեմ, հանուն ինչ-որ բանի?կամ երբևէ զոհաբերել եմ?իսկ արդյոք պետքա զոհաբերել?իսկ ինչա զոհաբերելը?

blin blinski

blinovski xrenovo!!!!!!!!

Ինչպես միշտ` խառը

Կարդում էի http://www.akumb.am/entry.php/1093-Ծեսեր?bt=4692#comment4692 հետևյալ բլոգը, ասեցի մմ, արժե մտածել, վատ միտք չէ, ինչի համար շնորհակալություն ոմն առյուծի:

Առանձնապես եսիմ ինչ կարչգի հետաքրքիր ծեսեր իմ մոտ չկան, երևի բոլորի մոտ էլ հանդիպում են...ինչևէ փորձեմ շարադրել, կիսվել ու գտնել: Իսկպես եթե մտածես ինչքան բան ենք մենք անում ամեն օր ու ինչքան շատ են էն բաները, որոնք կրկնվում են ու դա քո մասնա ու հա դու դրանից հաճույք ես ստանում ու առնց դրանց դու չկաս: Դե լավ չփիլիսոփայեմ, առավել ևս որ հեռու եմ էդ բնագավառից:

Սկսեմ օրվա սկզբից-  միգուցե եսիմ ինչ ծես չէ, բայց դե միշտ հեռախոսը ինձ արթնացնումա 7.15 -ից 7.30, բայց ես միշտ անջատում եմ ու քնում եմ մինչև 7.52 հիմնականում ինչի հետևանքով միշտ առաջին ժամերին ուշանում եմ գոնե 5 կամ 10 րոպե: Սա ես էդքան ել ծես չեմ համարում, որովհետև հա հաճելիա քնել մի քիչ էլ, բայց ուշանալ չեմ սիրում, հետևաբար ինչպես ասում են պրոյեխալի :Դ Մեր շենքին ամենամոտ կանգառի մոտ կա մի սիրուն արահետ, հաճախ մի 10 մետր մարշուտկան կանգնումա ներքև` ուղիղ խաչմերուկի մոտ, որտեղից ավելի կարճա ճանապարհը, բայց ես միշտ քայլում եմ ու գնում իմ սիրելի արահետով ու հա ես դրանից հաճույք եմ ստանում /էս քեզ մի ծես :Դ/: Հենց տուն եմ հասնում, ինչքան էլ հոգնած լինեմ, ինչքան էլ ուզեմ քնել, մեկա պետքա առաջին քայլով կոմպը միացնեմ, հետո նոր վերարկուս հանեմ և այլ բաներ: Հիշում եմ մի անգամ եկա լույս չկար, աաաաա էդ ինչ սթրես ես ապրեցի: Ամեն երեքշաբթի / սկսած սեպտեմբերից/ իմ մոտ խանութագնալու օրա, միակ օրնա, որ գնում եմ կենտրոն, իսկ իմ սիրելի խանութները, թե' գրքերի, թե' մանր մուրն բաների կենտրոնում են, հա ես տարվում եմ խանութներով, հաճախ ոչ մի բան չեմ առնում ուղղակի նայելուց, մեկ-մեկ փորձելուց/ եթե շորա / , իսկ գրքերը, մմմ...ժամանակա լինում նստում եմ հենց գրախանութի գետնին ու սկսում եմ կարդալ, եթե իհարկե ժամանակ ունեմ ու հա ոնց եմ սիրում փազլների խանութ գնալ, իմ թուլությունը փազլներն են, վերջին հավաքացծ կակ ռազ Վինին էր :Դ բայց ահագին մեծ էր 3000 հատանոց, հենց էդ շրջանում դա յուրահատուկ ծես էր, ինչքան էլ հոգնած գալիս էի տուն, մեկա նստում էի ու հավաքում, գոնե մեկ ժամ տրամադրում էի: Ինչևէ չշեղվեմ: Հա պարտադիր, երբ էլ սենյակիցս ոչ մի բան չեմ գտնում սենյակս հավաքում եմ :Դ Ահավոր անտանելիա ծեսա, բայց ծեսոտա :Դ Ամեն օր երեկոյան 9-ին կանաչ թեյ խմել, չնայած մեկ-մեկ նշված ժամից ահագին շեղվում եմ: Ու հա ամեն առավոտ` լվացվելուց, նայում եմ հայելու մեջ ու ինչ կապիկություն ասես չեմ անում, լավ օրվա սկիզբն եմ ապահովում ու օրը լավա անցնում` ուրախ, զվարթ: Հա ու եթե որոշ առյուծներ տորրենտներ չկորցնեին, օրվա ծես կլիներ, նաև պիլատես անելը, նենց չի որ բոլոր վարժությունները սիրում եմ, բայց ընդհանուր կայֆ բանա: Եթե շաբաթվա ընթացքում զբաղված եմ լինում գիրք կարդալու համար, անպայման շաբաթվա վերջում կարդում եմ, գիրք սիրում եմ կարդալ երեկոյան, մի բաժակ թեյով, դասական երաժշտությամբ, երբեմն կաթով սուրճ, երբեմն մեղր ու կաթ: 

Էլ ինչ ծես կա? ի դեպ, էս ամենը ինչ ասեցի էդքան էլ հիմնական չէ, ես չեմ սիրում միապաղաղ բան, ինչքան էլ դրանից հավես ստանամ, միշտ մտածում եմ դրա ավելիլավ տարբերակը, փոփոխում եմ, իսկ եթե չեմ փոփոխում` հոգնում եմ ու սկսում եմ հավես չստանալ: Տեսնես կարելի է հետևություն անել, որ ես ծեսի բան չեմ?մմմ, չէ, ոնց քցում բռնում եմ ես կանոնագարգված շատ բաներ չունեմ, կարողա, որ չեմ սիրում կապանքներ դրա համար էլ ամեն ինչ անում եմ ոչ պարտադիր ու դրա համար շատ չեն էն բաները որոնք ես անում եմ միշտ: Ես ցանկացած պահի կարող եմ հաճույք ստանալ ամենաախմախ բանից, շատերը զարմանում են :Դ

Իսկ ծեսերից զատ  ասեմ, որ այսօր հինգշաբթիա 23-նա ուուուուուոխխխխխխխխխխխ, իսկ վաղը 24-նա ուուուոռաաաաաաա, իմ առյուծնա գալիս, ոնց եմ կարոտել, ոնց եմ քամելու գրկիս մեջ... Էսօր պարելով արթնացա, ամբողջ սինով մեկ թռվռում էի, իհարկե ոչ ոք չէր զարմանում իմ նման վարքից :Դ բոլորը սովոր են ինձ տեսնել թռվռալուց:Դ Նաև իմ շատ մոտ ընկերնա եկել` Ռաֆը, իրեն երբեք չեմ տեսել, էսօր առաջին անգամ ձայնը լսեցի, շատ հավես ձայն ունի...տարօրինակա, բայց ոնց եմ կարոտել Ռաֆին, իրեն էլ կքամեմ ու ոնց պիտի թողնեմ գնան իրենց Ավստրիան ու Բրազիլիան.. էհ...բայց դե մեկա ես ահավոր ուրախ եմ, ու սկսվեցին իմ շատ սպասված արձակուրդները/ չնայած վաղը դեռ մեկ քննություն ունեմ / ....

ԱԱԱԱԱԱԱԱԱԱ... ես էսօր հասկացա, որ ես բլինչիկ շատ եմ սիրում :Դ:Դ:Դ

Գույներ

Հաաա ես դա կանեմ, հաա ես կարող եմ ամեն ինչ իր տեղը դնել, իմ ստեղծած լաբիրինթոսի ելքը կգտնեմ, արդեն գտնում եմ...բոլոր կորցրած թանկ բաները հետ կբերեմ ու երբեք չեն թողնի, որ ինձանից խլեն...Հախվերդյանի "Քո ճամփան" երգի բառերը շատ նման է իմ ճամփին, իմ ճամփան խուճուճա ու պայծառ, տեղ-տեղ անձրևոտ, ու ես դեռ լավ չեմ հասկանում թե իրականում ինչքան բան է իր մեջ պարունակում կյանքը ու ես դեռ քիչմ անկապ երևույթ եմ, բայց ես գիտեմ, ես իմ այս միակ տրված կյանքը կպայծառացնեմ ու գույներով կլցնեմ, էն գույներով, որ ես զգում եմ իմ մեջ, միշտ էլ տեսել եմ այդ գույները, պետք է նրանց ազատություն տալ, ազատ լինելը ես երբեմն խառնում եմ, բայց հա ես ազատ կլինեմ, երբ իմ ներսի բոլոր գույները ազատ առձակեմ ու բոլորին նկատեմ, դուք շատ եք ու գունավոր, ես ձեզ տեսնում եմ, ինչ լավն եք, սիրում եմ.....սիրում եմ գույներ, լիքը պայծառ...նկատել է պետք, իսկ ես ուզում էի ձեզ չնկատելու տալ...դուք ես եմ, ձեր խայտաբղետությունը ես զգում եմ...այ թե հրաշք զգացողություն է...ուզում եք կարող եք ինձ գիժ անվանել, բայց ես կասեմ, դուք եք գժվել, որ չեք նկատում գույները... ուուուուոխխխխխ 

Հենց ազատ լինեմ առաջին հերթին գուաշ կգնեմ ու էն ինչ տեսնում եմ թղթին կհանձնեմ,բառերով նկարագրել հնարավոր չէ... իմ գույները...իմ...սիրում եմ ձեզ...