Էսօր էնքան տարօրինակ երազներ եմ տեսել, մեկը մեկից անսպասելի...մեկ տատիկենց տանն ենք` Մարտունիում, ես ու Լևոնը գնացել ենք, իբրև թե ծանոթանալու համար, բայց տենց էլ իրենք չիմացան թե ովա Լևոնը:Բոլորը խոսում էին, թե ինչիա եկել էս տղան, ինչա ուզում?ու ոչ ոք կոնկրետ բարձրաձայն չէր հարցնում: Նստած էինք սեղանի շուրջ, ինչքան հարազատ գիտեմ համարյա տեղ էին, իմ կողքը նստած էր մի մերկ կին, որը հա ուզում էր ուտել, բայց ոչ ոք իրեն ուտելու բան չէր տալիս, պոկում էր իր մարմնից ինչ-որ մասեր ու ուտում էր:Ես գոռում եմ, բոլորին ասում եմ ուտելու բան տվեք ու հանկարծ լրիվ ուրիշ մարդիկ են նստած, լրիվ անծանոթ, մենակ Լևոնն էր ծանոթ: Իրենք ասում են, որ էդ կինը շատ էլ կուշտ է ու ամեն ինչ էլ ունի ուտելու, նայում եմ, տեսնում եմ կնոջ առաջ կարտոֆիլ է ու ինքը ձեռի հետ ուտումա: Հետո հիշում եմ ինձ մարշուտկայի մեջ նստած, առանց շալվար, առանց ներքնազգեստ, չեմ հասկանում ուր են իմ շորերը, կոշիկներս չկան, վերև կանգնած է մի աղջիկ, ուոււոո, գրողի դրան տաներ, ինչ դեմք ուներ, հիմա որ հիշում եմ սարսափում եմ, ահավոր տարօրինակ, ես նման արտաքինով, նման աչքերով ու նման չար էակի երբեք չէի տեսել, նայում եմ այդ աղջկան կամ տղային, չէի կողմնորոշվում ինչ սեռի է, ու վերևի հագուստներովս փորձում եմ ծածկել մարմնիս մերկ մասերը, կարծես թե ամեն ինչ ստացվում էր, հետո պետք է կանգառում իջնեի, երբ մի մարդ, որը կողքս էր նստած, ավելի շուտ հարևան աթոռին, բարի դեմքով նայում է ինձ ու տալիս իմ կոշիկը ու ցույց տալիս, որ հաջորդն էլ ես ունեմ, ես նկատում եմ, որ ոտաբոբիկ չեմ ուղղակի շատ խորն էր դրած, չէի նկատել: Գումարը տալիս եմ իջնում եմ ու քայլում եմ մանկական երկաթուղու թունելով, մտքով պետք է գնայի պապիկնենց տուն, որտեղ Լևոնն էր, բայց արագ ուզում էի տուն հասնել, որ փոխվեմ: Հետո արագ տեղափոխվում եմ պապիկենց տուն, հոպարս ինձ խնդրում էր խաղող բերել Երևանից, երբ Նոր Տարուն գնամ իրենց մոտ, հոպարիս կինը համարն էր իմ ուզում ու անընդհատ հարցեր էր տալիս, հետո ներսա մտնում պապիկը, ես վազում եմ իր գիրկը, ահավոր ուժեղ գրկում եմ, ինքը ինձ օդա բարձրացնում, ես գոռում եմ, ասում եմ " Պապ , ծանր եմ, ներքև իջեցրու", ինքը ինձ շատ զգուշ ներքևա իջեցնում, հետո նորիցա վերև բարձրացնում: Լևոնը պատի տակ կանգնած էր, ոչինչ չէր խոսում, ուղղակի նայում էր: Հետո պապիկը իր մոտա կանչում հոպարին ու նորից հարցերա տալիս թե ովա իրականում Լևենը, հոպարն էլ բա թե Շուշի ծանոթներիցա Զաքարենց տաննա մնում, ինչ-որ գործերովա: Հետո հիշում եմ մեծ սեղան, լիքը անծանոթ դեմքեր, չեմ հիշում Լևոնը կար թե չէ, ես հասնում եմ էն ժամանակ երբ արդեն իրենք ահագին նստել են ու զրուցել, ես տեսնում եմ գինի ու սկսում եմ խմել, զգում եմ արդեն հարբ եմ, ինչ-որ աղջիկ, որ կողքս էր, միշտ ինձ մատնացույց էր անում, թե հերիք խմես, նայիր աչքերիս, ախր դու հարբ ես...ինչ-որ խոսակցություններ էին, ոչ մի բան չեմ հիշում....

Տարօրինակ կարգավիճակա, երբ ուզում եմ խոսել ոչ ոք չկա, երբ չեմ ուզում խոսել բոլորը կան, բայց երբ իսկապես ունես կարիք, չկա ոչինչ...տեսնես ես զոհաբերել գիտեմ, հանուն ինչ-որ բանի?կամ երբևէ զոհաբերել եմ?իսկ արդյոք պետքա զոհաբերել?իսկ ինչա զոհաբերելը?

blin blinski

blinovski xrenovo!!!!!!!!

Ինչպես միշտ` խառը

Կարդում էի http://www.akumb.am/entry.php/1093-Ծեսեր?bt=4692#comment4692 հետևյալ բլոգը, ասեցի մմ, արժե մտածել, վատ միտք չէ, ինչի համար շնորհակալություն ոմն առյուծի:

Առանձնապես եսիմ ինչ կարչգի հետաքրքիր ծեսեր իմ մոտ չկան, երևի բոլորի մոտ էլ հանդիպում են...ինչևէ փորձեմ շարադրել, կիսվել ու գտնել: Իսկպես եթե մտածես ինչքան բան ենք մենք անում ամեն օր ու ինչքան շատ են էն բաները, որոնք կրկնվում են ու դա քո մասնա ու հա դու դրանից հաճույք ես ստանում ու առնց դրանց դու չկաս: Դե լավ չփիլիսոփայեմ, առավել ևս որ հեռու եմ էդ բնագավառից:

Սկսեմ օրվա սկզբից-  միգուցե եսիմ ինչ ծես չէ, բայց դե միշտ հեռախոսը ինձ արթնացնումա 7.15 -ից 7.30, բայց ես միշտ անջատում եմ ու քնում եմ մինչև 7.52 հիմնականում ինչի հետևանքով միշտ առաջին ժամերին ուշանում եմ գոնե 5 կամ 10 րոպե: Սա ես էդքան ել ծես չեմ համարում, որովհետև հա հաճելիա քնել մի քիչ էլ, բայց ուշանալ չեմ սիրում, հետևաբար ինչպես ասում են պրոյեխալի :Դ Մեր շենքին ամենամոտ կանգառի մոտ կա մի սիրուն արահետ, հաճախ մի 10 մետր մարշուտկան կանգնումա ներքև` ուղիղ խաչմերուկի մոտ, որտեղից ավելի կարճա ճանապարհը, բայց ես միշտ քայլում եմ ու գնում իմ սիրելի արահետով ու հա ես դրանից հաճույք եմ ստանում /էս քեզ մի ծես :Դ/: Հենց տուն եմ հասնում, ինչքան էլ հոգնած լինեմ, ինչքան էլ ուզեմ քնել, մեկա պետքա առաջին քայլով կոմպը միացնեմ, հետո նոր վերարկուս հանեմ և այլ բաներ: Հիշում եմ մի անգամ եկա լույս չկար, աաաաա էդ ինչ սթրես ես ապրեցի: Ամեն երեքշաբթի / սկսած սեպտեմբերից/ իմ մոտ խանութագնալու օրա, միակ օրնա, որ գնում եմ կենտրոն, իսկ իմ սիրելի խանութները, թե' գրքերի, թե' մանր մուրն բաների կենտրոնում են, հա ես տարվում եմ խանութներով, հաճախ ոչ մի բան չեմ առնում ուղղակի նայելուց, մեկ-մեկ փորձելուց/ եթե շորա / , իսկ գրքերը, մմմ...ժամանակա լինում նստում եմ հենց գրախանութի գետնին ու սկսում եմ կարդալ, եթե իհարկե ժամանակ ունեմ ու հա ոնց եմ սիրում փազլների խանութ գնալ, իմ թուլությունը փազլներն են, վերջին հավաքացծ կակ ռազ Վինին էր :Դ բայց ահագին մեծ էր 3000 հատանոց, հենց էդ շրջանում դա յուրահատուկ ծես էր, ինչքան էլ հոգնած գալիս էի տուն, մեկա նստում էի ու հավաքում, գոնե մեկ ժամ տրամադրում էի: Ինչևէ չշեղվեմ: Հա պարտադիր, երբ էլ սենյակիցս ոչ մի բան չեմ գտնում սենյակս հավաքում եմ :Դ Ահավոր անտանելիա ծեսա, բայց ծեսոտա :Դ Ամեն օր երեկոյան 9-ին կանաչ թեյ խմել, չնայած մեկ-մեկ նշված ժամից ահագին շեղվում եմ: Ու հա ամեն առավոտ` լվացվելուց, նայում եմ հայելու մեջ ու ինչ կապիկություն ասես չեմ անում, լավ օրվա սկիզբն եմ ապահովում ու օրը լավա անցնում` ուրախ, զվարթ: Հա ու եթե որոշ առյուծներ տորրենտներ չկորցնեին, օրվա ծես կլիներ, նաև պիլատես անելը, նենց չի որ բոլոր վարժությունները սիրում եմ, բայց ընդհանուր կայֆ բանա: Եթե շաբաթվա ընթացքում զբաղված եմ լինում գիրք կարդալու համար, անպայման շաբաթվա վերջում կարդում եմ, գիրք սիրում եմ կարդալ երեկոյան, մի բաժակ թեյով, դասական երաժշտությամբ, երբեմն կաթով սուրճ, երբեմն մեղր ու կաթ: 

Էլ ինչ ծես կա? ի դեպ, էս ամենը ինչ ասեցի էդքան էլ հիմնական չէ, ես չեմ սիրում միապաղաղ բան, ինչքան էլ դրանից հավես ստանամ, միշտ մտածում եմ դրա ավելիլավ տարբերակը, փոփոխում եմ, իսկ եթե չեմ փոփոխում` հոգնում եմ ու սկսում եմ հավես չստանալ: Տեսնես կարելի է հետևություն անել, որ ես ծեսի բան չեմ?մմմ, չէ, ոնց քցում բռնում եմ ես կանոնագարգված շատ բաներ չունեմ, կարողա, որ չեմ սիրում կապանքներ դրա համար էլ ամեն ինչ անում եմ ոչ պարտադիր ու դրա համար շատ չեն էն բաները որոնք ես անում եմ միշտ: Ես ցանկացած պահի կարող եմ հաճույք ստանալ ամենաախմախ բանից, շատերը զարմանում են :Դ

Իսկ ծեսերից զատ  ասեմ, որ այսօր հինգշաբթիա 23-նա ուուուուուոխխխխխխխխխխխ, իսկ վաղը 24-նա ուուուոռաաաաաաա, իմ առյուծնա գալիս, ոնց եմ կարոտել, ոնց եմ քամելու գրկիս մեջ... Էսօր պարելով արթնացա, ամբողջ սինով մեկ թռվռում էի, իհարկե ոչ ոք չէր զարմանում իմ նման վարքից :Դ բոլորը սովոր են ինձ տեսնել թռվռալուց:Դ Նաև իմ շատ մոտ ընկերնա եկել` Ռաֆը, իրեն երբեք չեմ տեսել, էսօր առաջին անգամ ձայնը լսեցի, շատ հավես ձայն ունի...տարօրինակա, բայց ոնց եմ կարոտել Ռաֆին, իրեն էլ կքամեմ ու ոնց պիտի թողնեմ գնան իրենց Ավստրիան ու Բրազիլիան.. էհ...բայց դե մեկա ես ահավոր ուրախ եմ, ու սկսվեցին իմ շատ սպասված արձակուրդները/ չնայած վաղը դեռ մեկ քննություն ունեմ / ....

ԱԱԱԱԱԱԱԱԱԱ... ես էսօր հասկացա, որ ես բլինչիկ շատ եմ սիրում :Դ:Դ:Դ

Գույներ

Հաաա ես դա կանեմ, հաա ես կարող եմ ամեն ինչ իր տեղը դնել, իմ ստեղծած լաբիրինթոսի ելքը կգտնեմ, արդեն գտնում եմ...բոլոր կորցրած թանկ բաները հետ կբերեմ ու երբեք չեն թողնի, որ ինձանից խլեն...Հախվերդյանի "Քո ճամփան" երգի բառերը շատ նման է իմ ճամփին, իմ ճամփան խուճուճա ու պայծառ, տեղ-տեղ անձրևոտ, ու ես դեռ լավ չեմ հասկանում թե իրականում ինչքան բան է իր մեջ պարունակում կյանքը ու ես դեռ քիչմ անկապ երևույթ եմ, բայց ես գիտեմ, ես իմ այս միակ տրված կյանքը կպայծառացնեմ ու գույներով կլցնեմ, էն գույներով, որ ես զգում եմ իմ մեջ, միշտ էլ տեսել եմ այդ գույները, պետք է նրանց ազատություն տալ, ազատ լինելը ես երբեմն խառնում եմ, բայց հա ես ազատ կլինեմ, երբ իմ ներսի բոլոր գույները ազատ առձակեմ ու բոլորին նկատեմ, դուք շատ եք ու գունավոր, ես ձեզ տեսնում եմ, ինչ լավն եք, սիրում եմ.....սիրում եմ գույներ, լիքը պայծառ...նկատել է պետք, իսկ ես ուզում էի ձեզ չնկատելու տալ...դուք ես եմ, ձեր խայտաբղետությունը ես զգում եմ...այ թե հրաշք զգացողություն է...ուզում եք կարող եք ինձ գիժ անվանել, բայց ես կասեմ, դուք եք գժվել, որ չեք նկատում գույները... ուուուուոխխխխխ 

Հենց ազատ լինեմ առաջին հերթին գուաշ կգնեմ ու էն ինչ տեսնում եմ թղթին կհանձնեմ,բառերով նկարագրել հնարավոր չէ... իմ գույները...իմ...սիրում եմ ձեզ...

Որոշեցի բլոգիս փոշին հավաքել...

Անցած շաբաթվա ծանր օրերը...

Անցած շաբաթ վերջապես հանձնեցի միջանկյալ քննությունները:Թվայինից ու սխեմոտեխնիկայից մաքսիմում, բնապահպանությունը իմ զուպրիտը գնահատել էր մաքս-2; կիսահաղորդչային ֆիզիկան` մաքս-10, էլի լավա, քանդակել էի բառից բուն իմաստով; կիսահաղորդչային տեխնոլոգիան մաքս-5, ամենաբարձր շեմը հենց դա էր պահել, պատճառաբանելով, որ սլայդներից ոչ մի բան և ոչ ոք չէր գրել: Զարմանալի է, բայց կարծես թե մեր խմբում առաջինը ըստ բալերի ես եմ: փաստորեն հունվարին պետք է վերահանձնեմ առաջին միջանկյալից 3 քննություն, չնայած բնապահպանությունը եթե հավես անեմ անգիր անելուն կտամ, չէ չէ.... Այսքանը քննություներից, որ ասեմ գոհ եմ գոհ չեմ, լավ էի սկսել, վատ վերջացրեցի, բայց ամեն ինչ ուղղելի է: Հիմա փորձում եմ հնարավորինս շատ ժամանակ տրամադրել կուրսայիններին, բայց դուրս չեն գալիս, դրա համար անհավես եմ անում, փորձում եմ լավ բան տեսնել էդ կուրսայինների մեջ, էն էլ ինչ որ անիմաստ են, հատկապես թվային ինտեգրալ սխեմաներինը, դեռ կիսահաղորդչային ներածությանը բարդոտա ու հետաքրքիր: Ինչևէ, հույս ունեմ նորմալ կհանձնեմ,այսինքն մաքսիմում, դե դեռ սրա մասին խոսելը շուտ է: Երկուշաբթի օրվանից դասերին կենտրոնանալ չի լինում , զգում եմ, որ հոգնած եմ, միշտ քնել եմ ուզում, հակառակի նման էս երկու օրը վատառողջ եմ:

Անցած շաբաթվա ամենալավ լուրը...

Դուրս եմ գալիս վերջին քննությունից ու ինձ զանգում են ու ասում են, որ մորաքույր եմ դարձել: Քուրիկս ծննդաբերել է, լույս աշխարհ է բերել իր առաջնեկին, տղա է, անունը ` Տիգրան: Գեղեցիկ անուն է, սիրում եմ:Երբեք չէի մտածի, որ այդան կուրախանամ, երբ քուրիկս հղի էր շատ քիչ էի զանգում, հետաքրքրվում իր առողջականից, երևի դա կապված է նախ իմ բնավորությունից, հետո էլ առանձնապես երեխաներ չեմ սիրում, բայց այս երեխային սիրում եմ, չնայած դեռ չեմ տեսել, մոտ երկու օրից կգնամ քուրիկիս մոտ ու վերջապես կտեսնեմ պուճուրիկին:

Անցած շաբաթվա ամենալավ օրը...

Կիրակի պետք է հանդիպեի Վահագնին, ավելի շուտ ես ու Սոնան: Հանդիպումը սպասվածից լավ անցավ, չնայած ես չէի կասկածում, որ լավ կանցնի, բայց որ այդքան լավ չէի սպասում, հիանալի շաբաթվա վերջ էր: Մանրամասները չեմ պատմի, նախ առողջական վատ վիճակի պատճառով, հետո էլ կարծում եմ քչերին հետաքրքիր կլինի, իսկ ես հիշում եմ ու դժվար մոռանամ:

Հենց նոր հանեցի ջերմաչափը:Ջերմություն չունեմ: Ուղղակի թույլ եմ ու գրիպ եմ ու հա կոկորդս ցավում է, միշտ տաք եմ հագնվում ու միշտ բոլորից շուտ մրսում, էհ.... 

բուբուբունկաշունկա

Տակ, ինչպես էսօր պարզեզի ունեմ 6 քննության փոխարեն 5 քննություն, perlը փաստորեն քննություն չէ: Քչից շատից լավա, 5 քննություններն էլ իրար հետևից են` մեկ շաբաթվա մեջ: Սկսվում են հոկտեմբերի 25-ին ավարտվում 29-ին: Դժոխային շաբաթա սպասվում, ավելի շուտ արդեն սկսվելա, հանուն Բունիաթյանի գրողի տարած կիսահաղորդչային սարքերից, մնացածի տակից դուրս գալ հնարավորա: Բունիաթյանի առարկան վատ չի, ինքն էլ մռութա, ուղղակի նյութը ահավոր շատա ու բարդ, պետքա սկսել հիմիկվանից պարապել: Ով կմտածեր, որ ես քննությանը պարապում եմ 2 օրից ավել, միշտ մաքսիմում պարապել եմ 3 օր, իսկ հիմա երկու` շաբաթ հեչի պես մի 8 օր: Դե կարծում եմ բավական է 2 բարդոտ գիրք հասկանալու համար ու ձեռի հետ էն մնացածը պարապել: Պարզվեց նաև, որ թվային ինտեգրալ սխեմաների կուրսայինը գիգաբարդոտա, պետքա աշխատենք սինի ծրագրերով, որոնց չենք էլ կարգին տիրապետում, իբր թե պիտի սովորեցնեն, էն էլ սովորեցնողը էնքան արագա խոսում, մինչև հասկանում ես ինչ էր ուզում ասեր, դասի կեսը պրավալա գնում: Իրականում ամեն ինչ էդքան վատ չէ սինում, բարձր կուրսեցիները ցանկացած հարցում օգնում են, դասախոսները կարգին բացատրում են, ուղղակի մի բան էն չէ: Ժամանակը ինչ-որ չի բավարարում, օրինակ էսօր 8-ին եկել եմ տուն ու դեռ ոչ մի բան չեմ արել,վ պրիցիպի պետքա շուտ հասնեի` 7-ին, ուղղակի մի բան կար xerox անելու, ես ու Սոնը մտածեցինք սինի մասերում անեինք, դա ամենասխալ որոշումներ, ահագին քայլեցինք, մի տեղ գտանք, էն էլ մենակ անձնագրի xerox էր անում, հետո մի տեղ ասեց` տուն գնալու ճանապարհին էր, ասեցինք լավ գնանք, մինչև գտանք, ներս մտանք, արդեն ուզումա սկսի ու մեկ էլ հոպ պարզեցինք էջը 20 դրամով են անում, դե մեր նման քցիբները նման բան չէին անի, ինչա նշանակում կրկնակի թանկ? անմիջապես հետ ուզեցինք մեր թղթերը ու իրենց խորհուրդ տվեցինք, որ էժանացնեն: Ճանապարհին ևս մի տեղ գտնաք, ներս ենք մտնում երկու տղաներ են, դե արդեն ապահովության համար հարցրեցի " Դուք ինչքանով եք xerox անում? " պատասխանես "20".." էջը 20?" ... "Չէ երկու էջը"..." Հա, այսինքն էջը 10"..." Չէ, մեկ էջ ու հետևը 20".."Դե էտ եմ ասում էլի, մեկ էջը 10, մեկ թերթը 20".." Չէ, երկու էջը 20, եթե ուզում ես կարաս 40 տաս", ես արդեն խոսում եմ ներվայնացած "Հիմա 10, թե 20? կարգին ասեք, եթե 20 չեմ ուզում, եթե 10 արագացրեք , ժամանակ չունեմ"..."10,10 տվեք", տալիս եմ, ասում եմ, որ 2 օրինակ անի, ասումա " Այսինքն ամեն էջից 2 հատ"..." Հա դե, էդ ամբողջը 2 օրինակով"..." Ուզում ես ասես, ամեն էջից 2 հատ անեմ"..." Բլին, էդքան բարդա հասկանալ, որ էդ ամբողջ նյութը 2 օրինակ արեք, այսինքն, ամեն էջից երկու հատ, այսինքն ամեն թերթից երկու հատ"..."Հա լավ, քուրիկ ջան կատակ ենք անում"..."Խնդրում եմ ինձ տվեք իմ թղթերը, շնորհակալություն սկրեպները հանելու համար, տվեք"..."Հիմա ինչ, չանեմ?"..."Չէ, տվեք, խնդրում եմ"...: Ներվախախտ էի եղել, խորհուրդ եմ տալիս 3-րդ մասում պատճե մի արեք: Ու առհասարակ էսօր մի մոտ բառից բուն իմաստով դեբիլ քյարթերի հետ գլուխ դնելու օր էր, էս հերիք չէր, սրանից առաջ էլ մեր խմբի մեգաքյարթին բացատրում էի, որ ինքը չի կարա իր կարծիքը ինձ պարտադրի ու եթե ինքը ուզումա, որ Բունիաթյանի քննությունը լինի վերջում, իսկ մեծամասնությունը, այդ թվում և ես սկզբում, ինքը չի կարա իր էշը տանի առաջ: Դրա խոսելու ձևը, ես ահավոր ներվայնանում եմ, որ խոսելուց իմ աչքերի մեջ չեն նայում, իսկ էդ ախմախը քիչ չէ իմ հետ խոսումա վերջին փողոցային ժառգոնով, ձեռքով, ոտքով մի հատ էլ աչքերիս մեջ չի նայում ու աչքերը նարկոշի նման աջ ու ձախա պտտացնում: Հիմա ես բավական հանգիստ իրեն բացատրում եմ քննություն նշանակելու իմ տեսակետը, ինքը ինձ սխալա հանում, խոսումա հավանականությունից, հետն էլ սխալ, հիմա էլ դրած բացատրում եմ, որ ինքը հավանականության տեսության հետ ծանոթ չէ ու առհասարակ ինձ չի կարող համոզել, որ ես համաձայնվեմ իր հետ: Շատ չերկարացնեմ, ի վերջո դասախոսը ինքը նշանակեց օր, բավական անհաջող ու լրիվ մի երկու ախմախի պատճառով:

Արդեն 11-նա, չեմ էլ կարողանում կենտրոնանամ, հոգնած եմ, որոշեցի էսօր հանգստանալ, իսկ վաղը մի քանի գնումներ ունեմ, հետո գալիս եմ ու ինձ նվիրում եմ Բունիաթյանին, շաբաթ օրն էլ, կիրակի օրն էլ, չնայած շաբաթ պետքա գնամ սին էն մյուս կուրսայինի համար: 

Էխ, կիրակի ինձ կանչել էին հարբելու, երևի չգնամ, երևիս որնա չեմ գնա, անկախ միջանկյալների արդյունքից հոկտեմբերի 29-ին պետքա մի լավ հարբել: Պետքա պարապել ու ստանալ, առաջին միջանկյալները հեշտ են, պետքա, պետքա / ինձ համոզում եմ էլի / : Ինձ հաջողություն էս երկու շաբաթը, դեռ պարապելու պլան պիտի մշակեմ:

Կեցցե առողջ ապրելակերպը!!!

 Այսօր դասերը ավարտեցինք բավական շուտ, հաշվի առնելով, որ ազատ լսարաններ չկային որոշեցինք գալ տուն ու դասերով զբաղվել:Դուրս եկանք ու հրաշք աշնանային եղանակ էր, սիրում եմ  անձրևից թացացած խոտերի ու ասֆալտի հոտը ու առհասարակ անձրև: Ինչևէ, առաջարկեցի Սոնին, որ ոտքով տուն գնանք, բացի այդ երկար ժամանակ կարգին չենք խոսացել, իսկ լիքը խոսելու բան ունեինք: Արշակունյանց 41 սկսեցինք քայլել Ա1 թաղամաս: 5 րոպե քայլելուց հետո սկսվեց բավական ուժեղ անձրև: Դե ես սիրում եմ մնալ անձրևի տակ, չնայած սա առաջին դեպքն էր, որ այդքան երկար մնացել եմ: Մտածեցինք տրանսպորտից օգտվենք, թե ոտքով? իհարկե մեր նման զբաղված մարդիկ որոշեցին ոտքով գնալ, ի վերջո կար 100+100 դրամի խնայողության հեռանկար: Հանգիստ զբոսնելով քայլում էինք, երբ մի քիչ անձրևը կտրվեց, հոդդոգ գնեցինք ու նորից սկսեց կատաղի անձրև գալ, ինչը ավելի ռոմանտիկ դարձրեց մեր զբոսանքը: Երբ արդեն հասել էինք 3-րդ մասավերջյան ինչ-որ վայրեր անձրևը ավելի ուժեղացավ ու ի վերջո որոշեցինք մտնել առաջին պատահած խանութ, մի քիչ խոսեցինք, հոդդոգները կերանք ու նորից դուրս եկանք: Ինչ խոսք հավես էր: Եթե հաշվի չառնենք հետևյալ հանգամանքները:

Հասնում ենք նորաբաց Երևան սիթիի մոտ ու մի մեծ գետ հենց փողոցի մեջտեղում, հետ ենք դառնում, ոչ մի տեղով հնարավոր չէ անցնել առանց մի լավ թրջվելու: Ման ենք գալիս մի հարմար տեղ, երկուսս էլ չենք ուզում, որ մեր ոտքերը ևս թրջվի, թե չէ բարձր ջերմության տակ պարկելը անխուսափելի կլիներ: Բայց ինչպես ասում են, չկա չարիք առանց բարիք, գտնում ենք մասամբ նորմալ տեղ ու թռնում, ես բնականաբար ուղիղ ջրի մեջ, հաշվի առնելով, որ քվազիկեդերս շորից են, արդեն մասամբ ոտքերս ջուր եղան, Սոնան էլ իհարկե: Որոշում ենք մտնել նորաբաց սիթի: Լավիկն էր: Երբ դուրս եկանք անձրևը ուժեղացել էր: Ճանապարհին ընկած փուչիկները փայթեցնում էինք ու ամենահավեսը էն էր, որ այդ տարածքի մեքենաներից մի քանիսի ազդանշանները միանում էին: Զբոսնելով հասանք Երևանյան լճի մոտ, մոտավորապես այն տեղը, որտեղ շատ հաճախ կանգնում են մոտական վայրերի մարմնավաճառները))) Այսօր ոչ ոք չկար բացի մեզանից :D Մեր համար կարելիա ասել փողոցի մեջտեղով քայլում ենք, քանի որ մայթերը լրիվ ցեղ էին, իսկ մայթին հարող տարածքներով առու էր անցնում: Դե մեր համար խոսալով, ծիծաղելով, պարելով, թռվռալով գնում ենք ու մի քանի մեքենաներ մեր մոտով անցնելիս դանդաղեցնում ենք ընթացքը, լուսամուտը իջեցնում, առաջարկում տանել: Սոնան սկսումա արագ քայլել, իսկ ես ծիծաղից մեռել էի, հետո պոտենցիալ կլիենտները շատացան, ինչի հետևանքով ես էլ սկսեցի արագ քայլել, որ ինչքան հնարավորա շուտ դուրս գանք կամուրջի տակից: Հիմա փորձում ենք անցնել, ամեն քայլից ավելի ու ավելի ենք մտնում ցեխերի մեջ, ես հազիվ եմ իմ կոշիկները դուրս հանում, Սոնան հազիվ իրեն պահումա, որ չընկնի , իսկ մեքենաներից, որոնք կանգնած էին պրոպկայի պատճառով, մարդիկ ուշադիր մեզ են զննում ու ծիծաղում, որ մենք գոռում ենք ու ավելի ու ավելի շատ ենք խռվում ցեխերի մեջ, որոշները գոռում են ու առաջարկում են մեզ տանել, բայց մենք իսկական ԻՍՆ-ներ ենք ու երբեք դժվար պահին տղամարդկանց չենք դիմի ու այո', մենք մտածում ենք ու որոշում ենք հետ դառնալ նույն ճանապարհով ու քանի որ արդեն լրիվ ցեխ էինք արդեն առանց գոռալու, հանգիստ, մենակ ահավոր բարձր ծիծաղելով` մխրճվելով ցեխաջրերի ու եսիմ ինչերի մեջ դուրս ենք գալիս մոստի տակից ու քայլում դեպի Ամերիկայի դեսպանատան ճանապարհով / իմ առաջարկով/ : Հազիվ դուրս ենք գալիս, կանգնում եմ մայթանման մի տեղ, դիմացս մի մեծ ցեխաջրափոս, Սոնան մի քիչ հեռվում էր ու ման էր գալիս տեղից դուրս գալու ճանապարհ ու հանկարծ էդ մասով անցնումա մի մեծ մեքենա բավական մեծ արագությամբ ու հայհայ Շուշան ջան, երևի ամբողջ ջրափոսի ջուրը լցնումա իմ վրա, ես էլ փոխանակ վազեմ, գոռում եմ ու հայհոյում ու կես ջուրն էլ լցվեց բերանիս մեջ: Դե չասեմ, որ Սոնան գետնին էր ընկել ծիծաղելուց, վ պրինցիպի ես էլ)) Դե պատկերացրեք, մենք լրիվ ցեխ ենք ման ենք գալիս հարմար ջրափոս, որ կոշիկներս գոնե մաքրենք ու էվրիկա! գտնում ենք հրաշք խոտեր: Էդ ինչ լավ խոտեր էին, նենց մաքրեցին մեր կոշիկներից ցեխերը: Մենք որոշեցինք մեր շորերը դրանից հետո այդ մասում լվանալ, ախր շատ լավ խոտեր էին: Լավ, մաքրվելուց հետո, սկսեցինք այդ անձրևին քայլել: Սոնան առաջարկեց միանգամից անցնել փողոցը ու գնալ կանգառ, սկզբում համաձայնվեցի, բայց երբ փորձեցինք անցնել, ես հետ գնացի, նախ անցում չկար, հետո էլ մեքենաները արագ էին վարում: Առաջարկեցի մեկ կանգառ վերև գնալ, հիշում էի, որ դեսպանատան մոտը պետք էր անցում լիներ: Սկսեցինք քայլել, քայլում, քայլում ենք տեղ չենք հասնում, հետո նկատեցի, որ մինչև դեսպանատուն ահագին կա: Դե Սոնան լինելով հոգով բռնկոտ, ինձ մեղադրեց ոչ ռացիոնալ լուծման համար ու մենք որոշեցինք խախտում անել ու անցնել փողոցը: Բոլոր մեքենաներին կանգնեցնելով ու վազելով անցանք ճանապարհի մի մասը ու հայտնաբերեցինք, որ մյուս մասում իսկական գետա հոսում: Սոնան անցավ ինձ ծեծելու պրոցեսին, դե ինչ պիտի անեինք, կանգնել էինք ու մտածում էինք, այդ ընթացքում մեզ մի քանի անգամ առաջարկեցին տուն հասցնել ու որոշներին հետաքրքիր էր, թե մենք ուր ենք գնում, ես պատասխանում էի, որ տուն ենք գնում: Սոնան ինչպես միշտ առաջարկեց հանճարեղ լուծում " Ա դե, մեկա թրջված ենք, վերջ, թքաց, անցնում ենք " : Գոռալով ու վազելով անցանք ու չգիտես ինչի ես մինչև գոտկատեղս թրջվեցի, իսկ Սոնը մինչև ծնկները: Այդ մի փուլն էլ անցանք ու սկսեցինք քայլել դեպի այն կանգառը, որը նախապես Սոնը առաջարկում էր, դե երևի պատկերացնում եք, թե Սոնան էդ ընթացքում քանի անգամ ինձ մեղադրեց ոչռացիոնալության մեջ: Հա բա վերջը ինչպես միշտ նման իրավիճակներում ես միշտ շուշանիկելու ցանկություն եմ ունենում, իսկ այս անգամ ևս բացառություն չէր ու Սոնի ոտքերը էլի ցեխ էին ու ինքը նորից ինձ նման ստոր առաջարկով դիմում էր:

Ինչևէ հասանք կանգառ, նստեցինք, ավելի շուտ խցկվեցինք ու եկանք տուն` չխնայելով այդքան ցանկալի 100 դրամը: Երթուղայինի բոլոր մարդիկ ուշադիր ու խխճահարությամբ լի հայացքով մեզ էին նայում, մեր ցեխոտ վիճակներին: Ինչևէ, հավես էր, վիդոները հետո կնայենք`  կհիշենք մեր ջահել կյանքը :D:D