Գիշերային` անձրևոտ

Վույկա...դրսում հիանալի անձրև է գալիս: Ահավոր շատ եմ սիրում նման եղանակ, առավելևս քայել անձրևի տակ: Համոզված եմ միլիոնավոր մարդիկ սիրում են անձրև: Իսկ ամենաշատը սիրում եմ թաց ասֆալտի հոտը: Թե ինչի այդ հոտով օծանելիք չկա? Գրում եմ ու լսում եմ Թիմ Բաքլի, լավնա էլի, ի վերջո վառ խուճուճ: Հա, անձրևը նենց հավեսա խփում պատուհանիս, ձայնը ահավոր ներվերս հանգստացնումա, իսկ դա ինձ անհրաժեշտա, եթե հաշվի առնեմ քննական շրջանը ու լիքը դասակուրսախառը իրավիճակները: Օրվա պլանս 90 տոկոսով համարում եմ կատարված: Ափսոս ցիգուն ուշ արեցի, պետք էր շուտ անել, ահագին թարմացրեց: Ի դեպ, վերջերս սիրահարվել եմ հին չինական պոեզիային, մասնավորապես Լի Բոյին, ախր շատ հավեսնա: Իսկ ընդհանուր շատ եմ սիրում, թե ինչպես են նկարագրում բնությունը, ինչ սիրով են խոսում ամեն մի թփի մասին + հայրենասիրական են, իսկ ես սիրում եմ հարյերնասիրական ամեն ինչ: Հա, հայրենասեր մարդ եմ ու գնահատում եմ էն մարդկանց ովքեր հայրենասեր են.....մմմմմմմ.....անձրևի ձայն.... իսկ դուք ժպտում եք, երբ առավոտյան խոտերի վրա նկատում եք ցողի կաթիլներ /թե ուրիշ անուն ուներ, սպանեք չեմ հիշի :Դ / ? Ես ոչ միայն ժպտում եմ այլև երջանկանում եմ: Բայց հիմա ավելի շատ երջանկանում եմ նրանից, որ մոնիտորիս վրա հայտվեց ոմն շատ գեղեցիկ առյուծ, որին տեսնելու ուրախությունը ոչ մի բանի հետ չեմ համեմատի ու չեմ փոխարինի: էհ....պարադոքսա չէ ուրախանալ ու տխրել միևնույն ժամանակ? ես դա սկսել եմ անվանել կարոտ, վեյուշա:

Հա, իսկ ինչ վերաբերվումա նախորդ գրառմանս, ասեմ, որ պատին շրջանցելու ձևը վայթե գտել եմ, համա չպետքա ալարել:

НОЧЬЮ НЕ МОГУ ЗАСНУТЬ

Тянется ночь.
Мою душу тоска охватила.

Грустные думы
прогнать я сегодня не в силах.

Ворот распахнут,
сижу в одинокой печали,

Встану в дверях,
озирая окрестные дали.

Ветру звучащему
глушь отвечает лесная,

Всходит луна,
в проплывающих тучах сверкая.

Листья скользят,
прижимаясь к окошку ночному.

Близится осень.
Цветы распустились у дома.

Ночи длиннее,
- дни быстротечнее стали,

Вот почему
и на сердце так много печали.